27 aug stilte na de storm. de laatste etappe van het Odulphuspad. De 260 km met genoegen afgelegd.

15e etappe St. Odulphuspad ‘Presbyter’ als Virtueel Elfstedenpad etappe 27 aug. 2020

De 15e etappe gaat van Reahûs naar Bolswert en is 17,1 km. Het weer is deze dag bijzonder. Na de zomerstorm van gisteren is het nu bladstil. Het is of houdt de natuur de adem in. De zon zien we niet maar verder is het goed wandelweer bij ruim 20 gr. C. De naam van de laatste etappe van het Odulphuspad is ‘Presbyter,’ het Griekse woord voor ouderling of volleerd priester.

Vandaag gaan we over historische paden en langs plaatsen met een kloostergeschiedenis.

Van Reahûs door Turns naar Oldeclooster.

De deur van de Martinuskerk in Reahûs staat uitnodigend open, dus laten we ons verleiden tot  een bezoekje. De kerk heeft een mooi interieur. Weer verwonderen we ons over al die grote kerken in de dorpen. Verdwenen is het rijke kerkelijk leven. Veel kerken sluiten noodgedwongen de deuren of krijgen een andere bestemming. Even later wandelen we over een betonpad de weilanden in. Af en toe passeert ons een fietser. Zo bereiken we Turns, een dorpje gelegen aan de Franekervaart.

Even ten oosten van dit dorp heeft het klooster Thabor gestaan. De monniken van dit klooster hebben de dijken van de toenmalige Middelsee aangelegd. Via het buurtschap De Klieuw komen we op het Oldecloosterpad. Aan dit pad stond het klooster Bloemkamp. Nu staan op de terp twee boerderijen, één daarvan heet Bloemkamp.

De stilte ervaren.

Bij de Kloostervaart staat een bankje, daar eten we ons broodje. Het is windstil zelfs het riet aan de vaart beweegt niet. Het water ligt er als een spiegel bij. Als we even zwijgen ontdekken we het!

We horen geen geluiden, geen machines op de landerijen, geen dieren die loeien, blaten of hinniken. Geen vogels die kwetteren of zingen. Geen verkeerlawaai, zelfs niet in de verte en geen vliegtuig gebrom. Het is volkomen stil! Wat een unieke ervaring! We blijven er even stil naar luisteren!

Eeuwen geleden, toen kloosterlingen hier woonden, zal dit vast gewoon zijn geweest. Nu ervaren we het als heel bijzonder in ons zo drukke landje. Nadat we kennis hebben genomen van de informatie over het kloosterleven vermeld op een paneel, zetten we de pas er weer in. We komen voorbij een tuinhuisje met de uitnodiging binnen te kijken. Dat doen we, daar staat een mooie maquette van klooster Bloemkamp. Daar omheen veel attributen die verbanden hielden met het kloosterleven, mooie prenten, verhalen en voorwerpen. Een aanrader om even binnen te stappen.

De natuur mooi en hard.

We verlaten de verharde weg en we gaan over een graspad verder. Gelukkig is het gras kort dus loopt het redelijk. In de landerijen om ons heen tellen we wel tien grote zilverreigers. Ze staan hier niet te pronk. Nee, ze staan bij muizengaten in de stille hoop dat ze zo een muizenmaaltje kunnen verschalken. Wreed? Nee, zo gaat dat in de natuur. Als ik een klaphekje door ben hoor ik vlakbij een angstkreet van een spreeuw. Een torenvalk zit met zijn vleugels gespreid op de grond, daar komt het schreeuwen van de spreeuw onder vandaan. De valk schrikt van de mens, vliegt op en laat de spreeuw los, Die vliegt met een kreet het riet in en ontsnapt zo aan de dood. De valk zal op zoek moeten naar een nieuw slachtoffer, eten moet! En de spreeuw leeft voorlopig verder.

Als we het graspad verlaten is gedaan het met de rust. Er is weer menselijk verkeer. We wandelen op Burchwert aan. Dit dorp ligt aan de Bolswardertrekvaart. Bij een heel strenge winter is het een deel van de Schaats Elfstedentocht.

Langs het jaagpad staan weer Friese gedichten. Veel fietsers, vooral jongeren passeren ons.

Ze komen uit Bolswert en zijn onderweg naar huis na hopelijk een ‘coronavrije’ schooldag.

Vaak groeten ze vriendelijk, blij dat de schooldag er weer opzit denken we.

Het einde van de reis.

We zien hem al de finish. Fier steekt hij zijn zadeldak boven alles uit de Martinikerk van Bolswert.

We hebben in één kwartaal deze pelgrimsroute van 260 km afgelegd. In de geopende kerk sluiten we onze pelgrimage af. In de stad halen we het laatste stempel genietend van de geneugten van het goede leven. Op weg daarheen gaan we de nog even binnen in de St. Franciscusbasiliek. De kerk zo nauw verbonden met de zalig verklaarde pater Titus Brandsma een waardige afsluiter. Tijdens onze wandelingen op het Odulphuspad hebben we leren pelgrimeren en ideeën gekregen over het kloosterleven.  Het voelt alsof we bevorderd zijn tot ‘Presbyter’.                          Ines Bergsma

Ines Bergsma Wat super dat jullie de route hebben uitgelopen en wat fijn dat we via deze weg mee konden lopen, genieten en leren! 

Ines Bergsma Wat super dat jullie de route hebben uitgelopen en wat fijn dat we via deze weg mee konden lopen, genieten en leren! 

Dei Jitty,

Moai dat jimme de ferhaaltsjes lêzen hawwe. Wat is der wat te stjen yn 

us Fryslân. Dat hat ús ek fernuvere. Eppie is no mei fekânsje dus efkes allinne of mei Cathrarinus.

Gr,

Ines