Foppe deelt met ons zijn favoriete Breinboek: Finite and Infinite Games.
Waar gaat dit boek over?
Er zijn tenminste twee soorten spellen, eindige en oneindige. Eindige spellen worden gespeeld om te winnen, oneindige om het spel voort te zetten. In eindige spellen houd je je aan de regels, zijn er grenzen, winnaars en verliezers. Het oneindige spel verandert regels, verlegt grenzen en is bedoeld om het spel voort te zetten. Een eindige speler zoekt macht en heeft publiek nodig, een oneindige speler zoekt kracht en heeft deelnemers nodig. Als voorbeelden van deze twee typen spelers zie ik Donald Trump en Nelson Mandela voor me.
Vanwaar dit boek?
15 jaar geleden las ik het voor het eerst. Ik was keurig wetenschappelijk opgeleid en kon dingen leuk analyseren. Ik liep wel tegen grenzen aan. Ik had net creatief denken ontdekt als een manier om een bredere kijk op dingen te krijgen. En ik las toen regelmatig boeken die voor mij nieuw terrein waren. Daar was dit er één van. Ik vond het een uitdagend boek, omdat ik het net niet kon vatten maar wel aanvoelde dat het ging over dingen waar ik mee bezig was en die voor mij belangrijk waren in mijn ontwikkeling.
Hoe denk je er 15 jaar later over?
Ik wilde ontdekken of ik het boek nu beter begrijp. Ik zie inmiddels beter waar het over gaat, maar sommige delen blijven mysterieus. In het boek staat ergens ‘infinite play remains invisible for the finite observer’. We tasten allemaal op ons eigen niveau in het duister, daar komt het eigenlijk op neer. Net als ik denk dat ik weet hoe de wereld in elkaar zit doemen er weer nieuwe vragen op. Ik ben wel wat bescheidener gaan denken over wat ik wel en niet weet.
Waarom word je brein er blij van?
Het is een kloppend geheel met een eigen logica. Ik ben zelf veel met conceptontwikkeling bezig. Een goed concept is ook een kloppend geheel dat mooi in elkaar zit. En daarnaast zijn het 101 paragrafen vol met mooie citaten. Daar houd ik van, ik houd lijstjes bij van citaten en woorden die ik mooi vind. Als ze van pas komen, val ik daar graag anderen mee lastig. En als laatste omdat het een moeilijk boek is, ook nu ik het na 15 jaar herlees.
Wat is je favoriete citaat?
‘Explanations place all apparent possibilities in the context of the necessity; stories set all necessities into the context of the possible.’
Welke impact heeft het boek op je gehad?
Dat is moeilijk exact te bepalen, het boek hoorde bij de periode dat ik aan de slag ging met generatief denken, innovatie, begeleiden van groepen en storytelling. Ik ging meer spelen met grenzen en niet alleen maar binnen de grenzen. En ik heb steeds meer het gevoel dat de volgorde niet is ‘eerste denken, dan doen’, maar ‘eerst doen en dan denken’. Je gedrag wordt heel anders bestuurd. Het denken is eigenlijk een soort innerlijke Mart Smeets die een verhaaltje bedenkt bij wat er gebeurt. Dit laatste was een citaat uit mijn lijstje.
Welk inzicht wil je delen?
All limitations of finite play are self limitations. Ontwikkeling ontstaat als je je aannames en beperkende overtuigingen kan loslaten.
Waarom moet iedereen dit lezen?
Het staat stampvol met prachtige citaten, het is in het Engels; niet makkelijk maar ook niet dik, dat is dan weer het goede nieuws. Simon Sinek heeft de gedachte achter het boek gebruikt in een paar Ted talks over finite en infinite games. Mijn advies: kies voor de rijkdom van het boek.
We worstelen allemaal wel eens met onze belemmerende overtuigingen. --Deel je tips om je belemmerende overtuigingen daarom op het forum!